nothing more

Dzień zaczęłam od załatwiania pierdół w UP. Wyfrunęłam z tego przybytku lekka jak piórko i mega spóźniona wpadłam do biura. Szefowa na szczęście wie, że ja z tych długośpiących i dowleczenie się na stanowisko pracy punkt ósma jest zarówno wyczynem jak i rzadkością w mym wydaniu.

Dzisiaj miałyśmy zaplanowaną wycieczkę na wieś w celu odkopania cennych papierzysk "moich" firm w siedzibie BBF.

Przyjemnie się jechało, wiosna pełną gębą, tereny malownicze, sielankowe. 

Dojechałyśmy, widoki cudne, wszystko kwitnie, zielono, żar z nieba. Tak tak, żar!!! wreszcie wiosna dopchała się do szczepienia i łaskawie do nas zawitała. Od razu pizgła słońcem z grubej rury. Jej też chyba szczepionka w mózgu pomieszała...

Tak czy siak, drzwi siedziby się otwierają, a mnie biją po oczach bielusieńkie skarpety prezesa Zbinia. Do mokasynów!!!

Muszę tutaj wspomnieć, że siedziba firmy jest domkiem jednorodzinnym, gdzie na górze mieszkają pracownicy zza wschodniej granicy, a dół jest częścią biurową.

Kontynuując. Najpierw te skarpy w mokasynach. Przekraczam próg, patrzę, a tam jakaś ukrajanka w białym szlafroku ledwo zasłaniającym dupsko popyla, trzaskając cellulitem na boki.

(Kryste!!! oni mają kuchnię wspólną z biurem??? - przez głowę mi przechodzi.)

Udaję, że nie widzę, żeby kobitki na wpół nagiej nie zawstydzić jeszcze bardziej, ale Zbinio nas do niej prowadzi i przedstawia jako panią P. łot de fak???

Ok. Szlafrok okazał się marynarką. I gdyby tą marynarkę zdjąć pani nadawałaby się prosto na plażę. Zaznaczę, że pani miała dość pokaźne gabaryty, a na tych gabarytach króciutkie spodenki, takie co to dupsko odkrywają albo ledwo zakrywają. Jak kto woli. Do tego pasek materiału na obfitym biuście. Na to ta biała marynara (zresztą bardzo ładna). Gdyby nie ta marynarka, to ja byłabym przekonana, że do burdelu trafiłam.

Po powrocie ze stertą dokumentów pod pachą, nie mogłyśmy wyjść z podziwu, jak w takim stroju można przyjść do pracy do biura.

Ale to nie koniec atrakcji. Wpada do biura jakiś karkowaty zakapior i od progu się drze, że on pilnie księgowej potrzebuje, "a ciebie to znam" oznajmia celując we mnie paluchem. Gadka szmatka, a mi tu coś śmierdzi. Potrzebują koszty i to duże, kasę na stół chciał kłaść od razu i bez różnicy było mu ile. On nam załatwi co tylko chcemy, takie siakie i owakie. Koleś poleciał po fajki do samochodu, a ja szeptem oznajmiam "mafia". Wychodzimy na tego ćmika, koleś dołączył z fajkami i się drze "moje kobiety mafii". Mnie zmroziło. Szefowa zbladła.

Jak przyszedł kolega zakapiora, to już mocno mi śmierdziało. Tępy wyraz twarzy, bujający krok, same mięśnie, dresy, łańcuchy...

W domu Wspaniały mnie oświecił kto zacz i wiele się nie myliłam. Teraz trzeba się jakoś z tego wymiksować.

Tylko kurła skąd on mnie zna??? 

Weekend jak weekend, by się rzekło. A jednak jaki inny. 

Po przeszło roku Wspaniały wyjechał na łykęd. Do lasu. Zlot kadry tak zwany.

Pandemia pozbawiła go delegacji. Ograniczenia biurowe spowodowały, że nikogo nie widuje. Wyjazd do Holandii padł wraz z covidem. Zamknięte lokale. Zwał jak zwał, ale z rokiem 2020 życie stanęło na głowie.

Nie powiem, bo nie narzekałam, że mam wszystkich pod ręką 24h na dobę w początkowej fazie krajowej kwaranntanny, kiedy to nielaty zasiadły przed monitorami na zdalnym nauczaniu, a Wspaniały biuro przeniósł do domu. Było i jest mi z tym dobrze. Owszem żal mi dzieci, bo kontakt z rówieśnikami jest bezcenny w ich wieku. Zresztą widać to coraz bardziej z upływem czasu. Wspaniałemu również świadomie czy też nie sytuacja zaczyna ciążyć. Ja po ogłoszeniu zamknięcia szkół po raz pierwszy w marcu 2020 i to tylko na dwa tygodnie byłam przerażona. Mój przedpołudniowy rytm zostanie zburzony. A jak jeszcze Wspaniały wrócił z pracy oznajmiając, że od jutra pracuje z domu... nosz kuwa, tego to ja już całkowicie nie widziałam. A raczej majaczyło mi na końcu tunelu miejsce w wariatkowie. A jednak był i jest to piękny czas dla mnie.

Ze mną jest inaczej. Po blisko szesnastu latach przebywania z dziećmi w domu, dnia 6 grudnia 2020 roku, stałam się biurwą. Zupełnie niespodziewanie spadła na mnie propozycja pracy na pół etatu, który niemalże od pierwszych dni stał się etatem. I to w dziedzinie, którą już na studiach omijałam szerokim łukiem :))))). Tak więc dostałam swą szansę praktycznie zielona w temacie, za co zawsze będę wdzięczna mej Szefowej. Nawet jak mnie wywali na zbity pysk.

Tak czy siak po 14 miesiącach Wspaniały wyjechał się odchamić. Natomiast ja z dziećmi spędziłam jakże zupełnie inny łykęd. Niby nic, a jednak. Z wałkiem i pędzlem, z duszą na ramieniu, czy mnie Wspaniały po powrocie nie zakopie w ogródku. A że niezbyt dokłady jest i szybkość idzie w bylejakość, to obawiałam się, że jakieś ptaszory dziobałyby wystającą z ziemi kończynę czy też polik. Wymusiłam na Loff, że sprawdzi, gdybym długo się nie odzywała. 

Wałek i pędzel. Miałam przemalować drzwi do pokoju chłopaków. Z wenge na biały. Zupelnie nie wiem jak to się stało, że wymalowałam trzy fronty kuchenne i ściankę kuchenną :)) Drzwi też!

Maraton z "Brzydulą" z młodszą latoroślą. Nie wiem dlaczego, bo od dawnia serialowa nie jestem ( na netflixie toleruję takie do max 10 odcinków), a do Brzyduli mam słabość. Jak i do sagi "Zmierzch", ale tu wolę książkę. Tak czy siak obciach, ale skoro mi z tym dobrze, to olał pies. Widać gdzieś zwoje mózgowe się przyjarały.

Sobota imieninowa na wsi. Pierwszy grill w tym roku. Miałam być godzinę i wrócić do pędzla, a wróciliśmy w okolicach dwudziestej. I git. Było miło. Siedziałam w piaskownicy i lepiłam babki. Utknęłam dupskiem w samochodziku dwulatki, która się upierała, że ciocia ma siedzieć z nią. Gotowałam kotlety z piasku. Młodszy syn przewiózł mnie po wiejskiej drodze mym osobistym fordem. Dwanaście lat nielat ma, a jeździ lepiej niż jego matka, ale cicho, bo Wspaniały zabierze mi kluczyki.

Jakoś u szwagra jest przyjemniej odkąd szwagierka jest ex szwagierką.

Chodziliśmy spać obrzydliwie późno. Wulkan bił rekordy. Wstawaliśmy też późno. Aż dziw bierze, że książki w ręku nie miałam. Niespotykane. 

Pościel zmieniona. Dwa obiady przygotowane. Posprzątane. Wyprane. Nie wiem kiedy tyle rzeczy ogarnęliśmy biorąc pod uwagę fakt, że w piątek zdezerterowałam z pracy dopiero ok 14 i do niemal 17 ogarniałam zakupy i prezenty, a większą część soboty spędziliśmy u szwagra.

Kolejny raz się u mnie potwierdza, że jestem nocną marą i najwięcej rzeczy jestem w stanie zrobić między północą a trzecią. Dwa to odkąd dostałam małą białą na poprawę jakości snu, to latami niespotykana energia roznośi mnie od środka.

 Podsumowując: chyba wszystkim nam była potrzebna zmiana rytmu codzienności. Wspaniałemu. Mi. Nielatom. Do tej pory nie miałam świadomości, że tego potrzebujemy.

Dokładnie w momencie, gdy słońce próbowało się przebić przez warstwę brudu na oknie i zawitać w mej kuchni i salonie zarazem.

Zupełnie nie rozumiem, co za siła mnie zmusiła, żebym w niedzielę - dzień święty święcić, czy jakoś tak to leciało, podniosła swe dupsko z kanapy i ruszyła w stronę łazienki po płyn i ściery.

Ale ruszyłam i umyłam. I kurna ta wiosna wreszcie mogła zagościć w domu mym.

Do tego powywalałam z tarasu grudy lodu ( oby jutro ktoś się nie pierdyknął na ścieżce do posesji) i taras też umyłam z popiołów papierosowych. 

I wtedy pełną piersią zachłysnęłam się wiosną. Chwilową, bo ponoć mrozy jeszcze nadejdą, ale to ona dała mi pierwszego powera do działania w tym roku.

A jakże inny zapowiada się ten rok. Rok tak różny od lat poprzednich.

Ale o tym może innym razem, bo mi się nie chce.

Loff się zdziwi, bo dlaczego miałaby się nie zdziwić. Dawno nie pisałam.

Ale fakt, że dołączyła do Klubu Czterdziestek, zmobilizował mnie ku temu, by upamiętnić dzisiejszą datę.

W końcu diabli wiedzą, czy jutro nie stracę pamięci. Jakby nie patrzeć jestem ciut starsza od Loff, a wiadomo, że różne przypadki chodzą po ludziach.

Dziwne to, bo niby jestem ciut starsza datowo, ale przy Loff to ja smarkula. 

Moja Loff jest taka.... nom sztywna. Ale to postawa siatkarki. Teraz wiem.

Ma zasady, od których ni chu chu, nie odstąpi, za co ją podziwiam i wciąż od niej uczę.

Nie, że nie mam swoich zasad. I też raczej staram się ich trzymać, ale Loff ma w sobie więcej konsekwencji. Ja jestem w stanie być elestyczna.

Ale są zasady, których nie złamię. I Loff to wie. I ja też wiem, że ona też nie.

Tak czy siak, gdybym jednak miała doznać jakichś zaników pamięci, to zacznę od początku.

Jakieś trzy lata mieszkałam już w Mieście męża. W bloku na górce. Ona też tam mieszkała. Dwie czy trzy klatki dalej.

Najpierw zwróciłam uwagę na jej męża. Tak było!

Ale to nie tak!!! Kuwa nie w tym sensie!

Wspaniały nie był wtedy jeszcze tak wspaniały. Wulkan wypełniał 24h na dobę i to dosłownie, bo to dziecko nie spało! A Wspaniały jakoś niespecjalnie był pomocny. Musiał chłopak dojrzeć. Cóż, niektórym trochę, to zajmuje.

Ale do brzegu!

Także zafascynował mnie jej mąż, którego często widywałam z małym blondasem. Blondas i on, on i dziecko. I pełno tobołów pod pachą :)

Zajęło trochę nim pojęłam, że ta laska, która jakby z kijem w czterech literach szła, to żona tego od blondaska i tobołów.

No nijak mi nie pasowali. Ona tak, no sztywna i niedostępna. On często z dzieckiem, opiekuńczy, troskliwy, czego nie miał jeszcze wtedy Wspaniały, z wiecznym bananem na twarzy.

Jak już zakodowałam, że ta trójca tworzy rodzinę, a stało się to dzięki ciąży z pierworodnym, kiedy to siedziałam już w domu, to jeszcze bardziej podziwiałam jej chłopa.

Bo to wyglądało tak: najpierw on z dzieckiem i tobołami do samochodu. Po jakimś czasie wyłaniała się Loff z torbą z aparatem fotograficznym.

Ja jej chyba wtedy nieświadomie zazdrościłam, że ona tak beztrosko sobie może wyjść z klatki z tym nieodłącznym wtedy aparatem u boku, wsiąść do samochodu zapiąć pas i koniec. Jedzie.

Ale z tego zdałam sobie sprawę dopiero teraz.

Po długim czasie mijania się i obserwacji z boku, w momencie gdy utknęłam przy krawężniku z rocznym, wściekłym Wulkanem, który nie miał wcale ochoty zmęczyć się na spacerku przed spaniem, ona zagadała.

A tego się nie spodziewałam.

Była zima. Styczeń. Wulkan w swym granatowym kombinezonie twardo siedzi na krawężniku i odmawia pójścia w jakąkolwiek stronę. 

Ona zagaduje, a jej niespełna trzyletni syn jest niemal wszędzie, co zainteresowało zbuntowanego Wulkana. Po chwili rozmawiając miałyśmy oczy dookoła głowy.

Umawiałyśmy się na kawę sąsiedzką. Ona chciała, żebym wpadła z Wulkanem jak będzie jej mąż. Chciała mieć drugie bobo i chciała, żeby on widząc Wulkana też chciał.

Nie zdążyłam na tą kawę, a dwie byłyśmy w ciąży :)

Dżonę i Tajfuna dzieli kilka dni.

Ona miała termin wcześniejszy niż ja. Mówiła, że jak się wyrwę przed szereg, to mnie ubije.

Jak widać nie ubiła:) 

Dżona i Tajfun chodzą do jednej klasy.

Loff zawsze pracowała, ja zawsze byłam w domu. Wyjątkiem w moim siedzeniu w domu była półtoraroczna praca, Loff miała dłuższe zwolnienie lekarskie.

Teraz tak dziwnie się stało, że Loff cieszy się domowym ogniskiem, a ja trafiłam za biurko.

Ja bez niej... no nie da się!!! Ona zna mnie na wylot. Ja jej na wylot nigdy nie poznam, bo Loff ma swoje tajemnice, które zachowa dla siebie. Nie przeszkadza mi to. Taka jest moja Loff i za to ją kocham jak siostrę.

Mogę na nią zawsze liczyć. Już raz latała po Mieście w kałużach w dziurawych trampkach i bez mohera na głowie, bo mi klapki się we łbie odkleiły.

No normalnie pizgnęła wieszanie firanek, wyleciała z domu w dziurawych trampkach i bez bereta w zimny i deszczowy wieczór.

I ja wiem, że do Loff nie jest łatwo dotrzeć. Ona woli z boku obserwować. Najlepiej zza zasłonki, żeby nikt nie zagadał.

A to ona zagadała mnie. I tak już zostało.

Rozważna i pierdolnięta. 

Dziwny układ, ale się sprawdza.

Dziękuję Ci Loff, że zagadałaś, że jesteś, że stawiasz mnie do pionu, że rozbawiasz do łez, że nie raz ani dwa odwiodłaś mnie od durnych decyzji, że parę razy zaufałaś i posłuchałaś, że... wiele innych rzeczy.

Ty wiesz. Ja wiem. Bez słów.

Oby marzenia się spełniały!!!! Sto lat!!!!

a zwłaszcza nie przypomina co chwilę, co ma zrobić. To nieludzkie.

Przecież taki dorosły facet, zrozumiał i zakodował, co się mu mówiło. Nie trzeba zaraz tak naciskać i się wkurzać. To oczywiste, że temu chłopu ciąży to w odpowiedniej szufladzie mózgowej z listą " do zrobienia".

Bidak taki nie dość, że się stresuje, wydłużającą wiecznie listą, z której zaczyna wylewac się z tej sekretnej szufladki, to jeszcze ciągle słyszy " no kiedy wreszcie naprawisz/przywiesisz/zrobisz..."

Nie tędy droga moje kochane kobiety.

Mój Wspaniały jest zajebisty. Uwielbiam chłopa i dywan piwny codziennie przed nim rozkładam (czy tam płatki róż sypię).

W te wakacje zabrał mnie ( i to całkiem przypadkiem, ale przecież liczy się fakt, że może odhaczyć jedną rzecz z listy) na Jarmark Dominikański. I to już po piętnastu latach od momentu, gdy o tym wspomniałam. A jaki rewelacyjny czas wybrał. W czasach pandemii, kiedy to było o wiele mniej stoisk. I nie było ludzia na ludziu. I jakaś przejrzystość w tych straganach. Czy coś wielkiego straciłam? Nie sądzę, a przynajmniej dzieci były z nami ( 15 lat temu dopiero w planach) i Wulkan sobie kupił orginalne wojskowe portki po Wietnamczyku. Czy te lata temu wpadłabym, żeby nabyć brudne portki jakiegoś obcego kolesia?

Kolejnej rzeczy, której doczekałam po pięciu latach, to próg do sypialni ( tak tak, wcześniej, powstałą po zmianie miejsca drzwi dziurę, zapchałam dechami). I oto dzisiaj budzę się, a tu próg zalany betonem ( nie ważne, że robili to nad moją głową, a ja nawet się nie przebudziłam). W ciągu tych pięciu lat powstały u nas kolejne nowe drzwi, do pokoju Wulkana. I kolejna dziura. Dzięki swemu planowaniu Wspaniały za jednym zamachem wypełnił dwa progi. Za jednym syfem.

Zaskakuje mnie ten mój kochany mąż na każdym kroku. Jeszcze się nie jaram i nogami nie przebieram, bo różnie może być, ale są duże szanse, że i szafki kuchenne wymienimy wreszcie na szuflady. I pozbędę się tych cholernych frontów wenge ( co mi do łba przyszło, żeby się w wenge pakować? aaaa no tak!!!! Ciąża z Tajfunem osłabiła myślenie!!!!) I niby kuchnia miała być zrobiona na tip top przed komunią Wulkana. I komu to przeszkadza, że od tamtej pory minęło magiczne 5 lat. Teraz wreszcie wiem dokładnie czego chcę. Mój Wspaniały zna mnie doskonale i przewidział, że mnie oświeci i narodzą w mej łepetynie nowe pomysły. I chwała mu za to, bo znowu byłabym niezadowolona. A tak dał mi kawał czasu do zaplanowania. 

A jakim sprytem się wykazał Wspaniały w momencie, kiedy zdecydował się ściąć trawnik. Od pandemicznego kwietnia trawa rosła za domem jak szalona. W okolicach czerwca miałam problem ze zlokalizowaniem psa w tych chwastach. Pies chyba też nie bardzo wiedział, w której części labiryntu się znajduje. Ale doczekaliśmy, pies i ja, skoszenia tych krzaczorów... na koniec sierpnia. Raz a dobrze... do wiosny trawnik bezobsługowy.

Dlatego ja już od lat nie przypominam, nie marudzę i nie robię wyrzutów. Nie ma sensu. Prędze czy później lista zostanie zrealizowana, a o to właśnie chodzi. Prawda?